Bulusok

Masasabi bang lumalangoy tayo sa biyaya ng husay
kung ang palakpalakan ng pagdakila
ay lagi't laging dinig at kaharap?
Bagama't 'di naman lubos na gagap
na ang nadirinig pala't kaharap
ay pawang bulong ng walang hinagap.
Kung tayo'y walang ni isang pag-sang-ayon
na ang panulat ay may bigkis ng laurel at malaon
tatalunton sa landas ng mga dakila?
Masasabi ba nating makalulusong tayo't makalalangoy
sa biyaya ng pagpapanday?

Walang makapagsasabi.

Hindi natin tiyak ang landas.
Malay nating hawak ng iyong mga daliri
ang pangahas na pluma
na makalilikha ng mga letra't salita,
makapaglalahad
ng karanasan
ng isang sumasalunga sa bangis ng sanlibutan.

May kislap tayo ng kadakilaan, mga tining tayo sa lusak.

Marami na rin akong nabasang talambuhay ng ilang kilalang manunulat; na sa kabila ng kanilang kahusayan, ay nawawalan ng gana at miminsang pang isinusuko ang kanilang kakayahan bilang manunulat. Aywan ko nga ba. Dumarating muna nga ba sa punto ng deterioration ang isang manunulat na maghahakot ng bituin sa langit sa hinaharap? Aywan ko. Aywan ko. Walang may alam.

Heto ang isa.

Pare, sulat lang tayo nang sulat. Tandaan mo yan! May kislap tayo ng kadakilaan, mga tining tayo sa lusak.

Roque Dalton

May lungkot sa iyong paglisan.
Na nag-iiwan ng tanong:

Saan ba tayo patutungo?

kung sa bawat galaw natin

maski ang kahingahan ng sariling hangin

ay may pagtatangkang lagutin

ang ating hininga.

Tulad ni Bonifacio, tulad ng maraming Bonifacio.

Ngunit hindi kinakailangang humantong sa paninisi.

Hindi kailangang sundan ang pagkakamali.

Sapagka't kinakatam natin ang kahoy ng Tagumpay,

at ang nakatam na salubsob ng kahoy ay sinusunog natin,

ipinambabaga sa mga sulo ng maayang bukas.

May aral sa bawat kasaysayan, humuhulma tayo ng

isang mundong ganap na malaya't matiwasay.

Sinabi mong "Ang Tula, tulad ng tinapay, ay para sa lahat."

Naniniwala ako. Naniniwala ako.

Ngunit, ibabalik ko, "Ang Buhay, tulad ng tula, ay para sa lahat."

Tulad Mo.

Serbidora*

Samantalang tumitikatik
ang pitlag ng aming mga atay,
nilalasing mo naman ang iyong sarili
sa antok at pagod.
Nakatingala sa mga agiw
na nakakumot sa mga lumang kagamitang
palamuti sa iyong munting kulungan.
Araw-tanghali-gabi,
ang mga bitukang kumakalam
mga pusong nasakal nasasakal sinakal
mga tagumpay ng sandali
mga libog na nanggagalaiti,
ang hiwaga sa iyong bilugang mga mata.
Nilalango mo ang iyong sarili
sa mga usok at upos
ng nilalagot na sigarilyo
sa mga musikang naglilipat dibdib
sa mga tadhanang
ang mga lilisan sa iyong kulungan
ay maaaring manakawan
mapatay
mapagnasaan
masagasaan
mabendisyunan ng dasal
kinabukasan.


Ikaw, ang anghel sa mga sandali
ng paglimot at tagumpay.
Ikaw, na nag-aabot ng malanding
kurba ng ginintuang pait.
Ikaw, ang gabay sa umiikot
nanlalabong mga sandali.


Salamat sa iyong ngiti.
Ang iyong alaala
ang magpapatunay
na may gabay na hatid
ang bawat karaniwang hininga
sa buhay ng bawat isa.




*kay Ate Serbidora, na abalang nagsilbi sa amin, duon sa Fifties
sa PUP Sta. Mesa.