Rating

Wala daw siyang pakialam sa rating.

Mahalagang maiparating

na lamang daw ang hangarin:

tapat daw silang haharap sa mamamayan,

na malinis at maayos ang panunungkulan.

Talaga lang , ha?

Isang beses nga, magtalumpati siya

sa Isla Puting Bato o kaya’y Baseco.

Subukin niyang lumangoy,

katulad ng mga bata ng Isla Mababoy

sa Masbate, na susugurin ang alon

makapasok lamang sa klase.

Siya kaya ang magtanggal

ng mga water hyacinth

sa Rio Grande De Mindanao?

Kilalanin kaya niya ang mga minero ng Diwalwal?

Dalawin kaya niya ang mga kulungan,

matulog sa brigada ng mga pinagkamalang kriminal

at mga detenidong politikal.

Siya kaya ang magpatrolya sa mga isla ng Spratly,

ang lumamon ng pagpag sa Jollibee?

Kunsabagay, mahusay siyang President,

tumaas na ang rating na magpapaangat ng investment.

Kaya nga’t walang panahon para sa maliliit na bagay

o maging sa mga SWS at Pulse Asia survey.

Kunsabagay,

wala pa siyang panahon para sa maliliit na bagay,

busy pa kasi siyang tumatapos

Ng RPG sa high-end niyang PS3.

Telang

sana

ito na

ang huling tulang

babanggitin ko

ang langit at bitiun

ang mga bakas

ng nakaraang ibinulid

sa hangin

ito na

sana

ang huling tulang

sasalamin

sa lahat ng ulila kong

damdamin

lunurin nawa ako

ng sariling ilusyon

apdo sa pagkatao

lason sa dugo

…ito.

…ang huling tulang…

…tungkol sa iyo…

Sana…

Tiwakal

Kung naglaho ang luhang naglandas sa pisngi

Nagbanyuhay bilang hangin sa gabi

Umimbulog, tumabi

Sa kumpol ng mga ulap na namimighati

Kung naglaho ang luhang naglandas sa pisngi

Ito kaya’y maging ulan sa lawak ng gabi—

Magbabanlaw, maghuhuhugas ng dugo sa labi?

Maging katas kaya ng lunting kalamansi

Susuot sa sugat—eternal na hapdi?

Pagod

May mga pagod na hindi kapaguran:

Ang huling tuldok sa mga kuwento at nobela.

Ang huling pantig sa mga tula.

Ang katatapos lamang na pagsisiping

Ang pagluluwal ng unang supling.

Matatandang gurong tuloy sa pagtuturo.

Mga kargador na sinalubong ng bunso.

Mga manlalakbay sa malawak na disyerto.

Mga paang nakatuntong sa tuktok ng Apo.

Ang huling tanong sa mga pagsusulit.

Ang huling mga sulsi sa napunit na damit.

Ang pamamahinga lilim ng magsasaka.

Ang mabangong banig sa gabi ng mangagawa.

Wagayway ng puting watawat sa mga giyera.

Mga dulo ng mahabang karera.

Mga asawang nagbalik mula Bahrain at Saudi.

Mga sinag ng araw matapos ang gabi.

Ang kapeng barako matapos ang engkuwentro.

Ang mga dalaw ng politikal na detenido.

Ang tapik sa balikat ng mga kasama.

Ang Mendiola matapos ang martsa.

May mga pagod na hindi kapaguran—

bagkus ay kaganapan

ng mga pangarap at patutunguhan

Hibang

Hibang na siya

sa pangungumbinsi

sa sariling may mga bukas

na maaaring maging kasalukuyan

ang  nakaraan.

Hibang na siya

sa pangungulila.

Hindi niya batid

na sa dako

ng kaniyang hinihintay,

umaalulong

ang malungkot

na himig

ng simboryo.

Antabay

Tumatabing sa iyong mukha, Bituin,

ang mga ulap na nagluluwal ng bubog.

Na sumasaksak, sagad, sa aking pananalig,

na di ka kayang itaboy ng kahit anumang

ilusyon at paninidhi.

Hayaang tingalain ko ang langit, Bitiuin.

Bubutasin ng aking pananalig

ang matatabing na ulap. Huwag lamang

sundangin ng mga bubog

tagos ang aking talukap.

Indakan

ikinukubli ng umaawit

na ulan

ang impit

na tinig,

ang pusok at ligalig,

ang uhaw na nasa.

maging ang payak na sopa

ay tila kasapakat

sa indayog ng ingit

na sumasaliw

sa nagsasayaw

nilang gulugod

at indakan

ng puson at hininga.

ang dilim,

hinihiwa

ng nokturnal

nilang mga mata.

galugad nila ang dila.

haplos sa haplos,

saplot sa saplot:

pinalalaya nila ang misteryo ng milagro.

maging ang patang

mga kaluluwang

nakaligid,

na iginupo ng mga nakaraan

at hinaharap,

ay plastadong nakikiramdam lamang.

walang sagwil

sa umiigpaw nilang rurok.

saksi akong

di patulugin

ng ulan

at mundong

nagpipinta

ng bahag

(h)ari

sa dilim.

Puwing

Hayaang magligalig ang balintataw

kung mapuwing.

Hayaang ikulong ng talukap

ang taksil na tuldok ng buhangin,

ang naligaw na alabok

ang pumitik na pilik.

Pumikit.

Hayaan ang digmaan sa iyong mata,

A

      a 

     n  

         u   

              r   

            i    

                n

ng

                                      l

                                        u

                                           h

                                             a

ang pait

   ang dusa.

Mamaya: Tatlong Tula Sa Eklipse

I.

Mamaya, maaring sabay

kaming nakatitig sa buwan.

Sabay sa paghanga at pagdakila.

Mga debotong nakatingala sa poon.

Marahil, kabisado na ng buwan

ang aming mga puyo.

Ang aking pagkalango sa anino,

ang espasyong kaniyang tinungo

Kung mukha ng diyos

ang mamaya’y masilayan

Alam sana ng buwan

ang aking kahilingan.

II.

at, mamaya,

habang tila

pulang balintataw

na nakatitig ang buwan sa sanlibutan,

alam kong hindi ako nanaginip

kung kasabay ng pagtitig,

may alulong ng nagmamartsang mga paa

sa lahat ng lansangan

sa lahat ng lungsod

at may mga sulong

maalab na naghahasik ng liwanag

sa lahat ng dako

sa lahat ng dakong dilim

ang nakilalang hantungan

liwanag ang mga sulo—maghahawan

ng dilim, mas mapula

sa balintataw ng buwan

malayang makikipagtitigan.

III.

Isang pulang balintataw,

ang buwan.

Na pinararatangang diktador ng lungkot,

manlilikha ng alon at baha,

emperador ng kabaliwan kung kabilugan.

Saksi, mamaya, ang  mga bubog na bituin,

maging ang malawak na kawalan ng kalawakan.

Magbibihis ng mukha

ang buwan.

Grandiyosong magsusuot ng anino

ng mundong tititigan ng araw.

Walang maliligaw

na mga ulap, tila nagkasundong

magkubli’t pagbigyan

ang buwan.

Pagkat ito, ang miminsang pagkakataon

Na magmimistulang bolang apoy

ang buwan,.

At tayo,

tayong mga nilagom ng dilim,

tayong inagawan ng liwanag

tayo’y di lamang sasaksi.

Titigan natin ang pagbibihis

ng buwan.

Pulang balabal ang itatakip

sa kaniyang mukha,

magsisilbing kanlungan ng

ating paglaya.

Ito ang mapulang gabing hindi

mapapansin ng mga berdugo

na sila’y naliligo’t lumuluha

ng sariling dugo.

Sidhi

Patayin natin ang bagot,

Hahawakan ko ang iyong labi

Habang papigtal-pigtal

Ang iyong hininga

Sabunot sa aking buhok

Kalmot sa aking batok

Sasaksakin kita ng mga halik

Saan man umabot itong sidhi at pusok,

Hahayaan kitang sumigaw, pumalahaw

Umimpit ng tinig

Musika ang lahat mong sasabihin

Pag-alunin ang ating mga puson

Walang bukas, mamaya, o kahapon

Sumayaw ka sa ibabaw ng aking dibdib

Turuan nating makinig ang lamig

Sa init at apoy nitong maligalig na pag-ibig

Nakawin natin ang lahat ng sandali

Tayo ang awit sa tahimik na silid.

Misteryo

bibiglain natin ang mundo

na ang tibok

ng mga puso

ay nagkakasundo.

Sa Jollibee, Sta. Mesa

Nagpapagunita ang lahat ng bagay.

Halimbawa,

ang bakanteng upuan

na laan lamang sa iyo.

Ang mesang papatungan sana

ng iyong siko

habang matapat akong nakikinig

sa mga dahilan kung bakit huli ka

sa tagpuan.

Ang hagdanan,

na matatanaw ko ang iyong pag-akyat:

nagmamadali, apuhap,

may ngiting gagantihan ko rin ng ngiti.

At kung magkaharap na tayo,

wala nang makaaagaw sa ating mundo.

Payak tayong binubusog ang ating mga

puso.

Bugso ang mga damdaming puno

ng buhay at ideyal.

Ngunit,

tatapikin ako ng mga gunita.

Pawang alaala ang lahat—

nililikha ka ng mga puwang

sa mga bagay

na dati mong dinampian ng

haplos.

Hinahanap kita sa dagsa

ng estrangherong mga mukha,

na tumatabing sa pangungulila.

Hindi na nga kita makikita.

Ipis At Langgam

Bago magbihis ang mga mata

ng pagpikit, nakapatay muna ako

ng dalawang ipis na makulit at

ilang langgam na biglang nagsulputan,

mula sa kunsaan—at ginambala

ang papahimbing na ulirat.

Mula sila sa kunsaan, bagamat alam ko,

sa sulok-sulok sila nananahan.

Hindi mo talaga maaasahan

ang makapanindig-balahibong paggulantang

ng mga langgam at ipis.

Parang kamatayan o di inaasahang pagbubuntis.

Tila ganyan ang mga gunita—bigla kung sumulak,

pumitlag, sa pahina ng mga oras na gising,

bangungot kung nahihimbing.

Sorpresang lumalantad sa panahong di inaasahan.

Parang tag-araw na maulan

O ang bibihirang pag-asul ng buwan.

Lamang, mayroon akong di maunawaan.

Bakit di ko kayang patayin ang mga gunita

tulad ng pagkakapatay ko, sa mga langgam

at dalawang ipis na ngayo’y kumikisay.

Ang Paglakad Palayo

turuan mo akong maglakad

—palayo,

tulad nang kung paano mo

kinayang iwan

ang ating paglalakbay.

pagkat ngayon

—ngayon ay nanatili akong naglalakbay,

naglalakad sa iisang lugar,

walang usad  at mugto

sa tatahakin

sana nating landas.

turuan mo akong maglakad

—palayo

sa iyo.

Tahimik

Pipikit ako.

Pipi at ako.

Pipinta ako.

Pipintasan ako.

Pinataasan ko.

Pinatasan ako.

Pipit at tuko.

Pita at tako.

Pilipit na pako.

Pilit na pangako.

Pilipino ako.

Pilipino ba kamo?

Pilipino ba ako?

Pipikit ako.

Pipi at ako.

Lagim

Ang akala niya’y makatatakas siya kung managinip.

Hindi niya mararanas ang binubutas na tiyan.

Bande-bandehadong ulam, milagrosang kanin

at malamig na tubig sa nagpapawis na baso.

Maaliwalas ang hapag, pilak ang mga kutsara’t tinidor,

porselanang mga plato, de-salamin ang mesa,

may kutson ang mga silya.

Sa dulong sentro ng hapag, ang tatay niyang nakakurbata

katapat ang nanay niyang nakaberdeng blusa, si omeng—

malinis, nakapamada at hindi inuuhog

katabi ang ate niyang humahawig kay Angel Locsin.

Ito ang hangad niya sa panaginip bago pumikit,

kahit ang tiyan ay may orkestra ng

rebolusyon

ng bituka sa bituka.

Ngunit maging ang pangangarap sa panaginip, bangungot,

tulad nang kung ano sila kung gising.

Walang kaibhan ang kaniyang panaginip

sa realidad ng kanilang araw-araw

—bangungot.

Paniki

Nagtatakasilahumalingakosagabisabituinhihintayinkongmagsisilipangmgalitaptapmaglarosalamparaangmgagamugamoatkuliusapsasabayanangawitingmgakuligligmakikipagtitigansamgabutikiodilikayaaymakikinigsalampunganngmgapusangnagtatalikaywankungbakitngabaakogisingsagabiattulogsaumagaalamkonghindiitoinsomyaokawalanngganasapagtulognaiisipkotuloynakaoay                  —paniki—

maymgamatakunggabi.

Sa Iyong Harapan

Kung makikita kita,

ngayon, sa daang

katapat nitong berandang

kinalugmukan

ng aking salamisim

Kung makikita kita—ikaw

na minamahal ko ang kabuuan—

daraan at tatanawin

ang beranda

at magtatama

ang ating mga mata,

Kung mangyari ito,

tatalon ako—patungo sa iyo—

mulang beranda

habang nagtatama ang ating

paningin.

Dadamhin ang haplos ng hangin.

Hihiwain ang mga puwang

sa pagitan natin.

Huwag mo akong sasaluhin,

gusto kong pumanaw

—sa iyong harapan.

Pag-uukit

sa kayumangging kaparangan,

pinatay ng ulan

ang bakas ng iyong talampakan

ngunit hindi ang lilim

ng akasyang inukitan

ng puso at pangalan.

Kung Maaari

Sa inyo na lumilikha

            ng pulot-pukyutang mundo,

huwag kayong matakot sa nakaraan,

alam kong bukas

ang inyong mga dibdib

sa kani-kaniyang bangungot.

Matutuhan niyo sanang sampalin

ang isa’t isa

            ng mga halik

                        ng pagtanggap

sa bawat niyong kahinaan.

Haplusin niyo ang noo ng bawat isa.

Kabisahin ang lahat ng gatla.

Aralin ang gaspang ng mga palad,

mahalin ang kalyo

ng pinagod na mga puso.

Sumpain niyo ang lahat ng alinlangan.

Hindi kayo itinadhana,

(Walang tadhana)

—alam kong alam niyo

                                                na kamatayan

ang hantungan ng buhay,

ano’t anuman ang pagtitimbang.

Ingatan niyo ang ngayon.

Walang katiyakan ang bukas.

kay Jack at Paneng

Siping

Kumot ang ating

                           katawan.

Sumasalag, lumalambong

        sa sabong

ng ating

             kapusukan.

Lusong

Halika, lumusong kata sa ilog ng gunita.

Kawkawin nata ang umaagos na alaala.

Titigan, sa pisngi ng ilog,

sarili natang pinagod ng panahon.

Maglaro kata sa ilog.

Pahalikin sa iyon natatanging mukha

maligamgam na agos ng alaala.

Sabay natang tuklasin ang paraan ng paglaya,

dito sa ilog ng gunita. Sabay katang umahon

at tumalunton sa nagsangang direksiyon

ng ating paglimot.