Ang Manunulat

Walang kasiping, ngayong gabi,
Ang Manunulat
Walang magandang babaing
Nakapatong, gumigiling
Sa kanyang ibabaw
Walang bra at panting
Nakakalat sa sahig
Walang pabangong-rosas na
Kumakapit sa kaniyang bisig
O pulang-labi na
Humahalik sa kaniyang bayag.

Walang kasiping, ngayong gabi,
Ang Manunulat
‘pagkat wala, ngayong gabi,
Sa naggagandahang mutya
Na may mapupulang-labi’t malaki
Ang suso, ang kaniyang libog.

Ngayong gabi,
Kinakantot niya ang salita
Nilalamas ang mga letra
Hinihimod ang kataga
Sinusupsop ang talinghaga

Walang kasiping, ngayong gabi,
Ang Manunulat
‘pagkat ang libog at nasa’y
Kandilang unti-unting nauupos
‘pagkat utak niya’y lugmok
Sa mga batang nanlilimos
At mga kasamang sabog
Ang bungo sa pagtutuos.

Walang kasiping, ngayong gabi,
Ang Manunulat

“Pag-ibig sa Masa, Habang Panahon!”

Alon

Ang mga alon sa dagat ay tulad ng masa.
Sa payapang panahon,
tahimik silang nakamasid sa langit
tahimik na nakatitig sa tirik na araw
at malayang nananalamin sa pisngi ng buwan
at mga bituin tuwing gabi.
Kinikilala nila ang kalawakan
at ang mga pahiwatig ng pagkakataon.
Sa isang butil ng itim na ulap
ganap na nilang nauunawa
ang paparating na ligalig.

At sa panahon ng ligalig,
kung may sigwang nagbabanta't ang hangin
ay ubos awa't walang malasakit
na humahalay sa kanilang kabuuan,
kung ang mga alulong ng kulog
ang hiwa ng kidlat ay hudyat ng digmaan,
handa silang maghimagsik
may tapang silang maglakbay sa iba pang panig
at larangan
buong-lakas silang makikipagbuno sa mga baybayin
magpapataob ng mga bangka
at magtitibag ng naglalakihang mga bato
na sagwil sa kalayaan nilang umigpaw
at makipagniig sa mala-gintong buhanginan.

Alam ng mga alon ang mukha ng digma.
Tulad ng masa ang mga alon.