Bahaghari

Isang binata sa tabi ng bintana
Na ang panlulumo’y dulot ng sinisintang
Sumama sa matandang makintab ang mustang,
Nakatitig, ngayon, sa kaitiman ng langit
Pinakikislap ng bituing pusikit
Ang kanyang paninimdim at galit.

Isang dalagang dalahin ang alaala
Ng sinintang noo’y nag-aalala
Sa kanyang dysmenorrhea tuwing may regla
Nang matikman siya’y iniwang bilasa.
Buwanang kalbaryo, puno ng panibugho,
Walang puknat na panlulumo.

Isang misis na balot ng lungkot,
Iniwan ng asawang nagsapalaot
Sa karagatan ng kaniyang kumareng kuripot,
Na inakala niyang katiwala-tiwala,
Ninang pa naman ng kanyang pangalawa,
Anong pasakit ang pangangaliwa.

Isang mister na lukob ng misteryo,
Bunso’y di kamukha at paanong naging tao
Gayong huling halikan nila ni misis
Isang dekada nang baldado’t iniipis
At malimit na rin ang mga pagtatalo,
Anong saklap ang maiputan sa ulo.

Sala-salabat na batas ng pag-ibig,
Masalimuot na hantunga’y pananalig
Sa relihiyon ng pag-iisa, inis at galit.
Sala sa lamig, sala rin sa init,
Wala talagang makapagsasabi
Kung pagtapos ng ula’y isa ngang bahaghari.