Tulad ng sabi ko sa tropa, madalas kung inuman: "Pare, kindness is my religion." Naniniwala akong mabait akong tao, pero di santo, malayo pa ako roon at ayaw kong maging rebulto paglaon. Okay na ako sa katotohanang wala naman akong sinasaktang tao, na sadya ko. O kung mayroon man, hindi ko intensyon. May masasaktan at masaktan tayo, gaano man tayo mag-ingat. So kung ganun, matuto tayong mag-sorry. Matuto tayong makiramdam. Ayaw kong manakit. Kasi nga, masakit 'yun. At sino ba naman ang may gusto ng nasasaktan?
Minsan--madalas nga, sa totoo lang--mas gusto kong ako yung nasasaktan. Sakit na kaya kong dalhin. Huwag lang yung mga taong nakapaligid sa akin. Yung mga taong mahal ko at mahal ako. Doon lang, masaya na ako.
Pramis, mababaw lang kaligayahan ko. At isa ka roon, mambabasa. :)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento