Habang sumisibol ang madaling-araw
sa sungay ng aking kalabaw,
inaararo ko ang lupa nang may tiyaga at dangal.
Basa at mainit-init ang lupa sa hubad kong mga paa.
Buong umaga kong pinapanday ang bakal--
mapula tulad ng rosas ang kadiliman.
Kung hapon ay pumipitas ako ng mga oliba,
maririkit ang luntian nitong mga dahon:
magaan ang aking kabuuan.
Walang tigil ang pagdating ng mga panauhin
tuwing gabi, bukas ang aking pinto
sa lahat ng awitin.
Lumulusong ako, tuhod-lalim, sa tubig kung gabi
at hinihila ang lambat sa dagat:
humahalo-nagniniig ang mga isda't bituin.
Ngayon ay nakasalalay sa akin
ang kalagayan ng daigdig:
ang mga tao at lupa, dilim at liwanag.
Nakikita mo ang mataman kong pakikinig
sa aking mga gawain.
Tahimik, aking rosas, tahimik--
abala akong umiibig sa iyo.
(halaw sa Occupation ni Nazim Hikmet)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento