Tipaklong

At kiniliti ng tipaklong ang ating diwa.
Tawa tayo nang tawa
hanggang sa maubos ang ating hininga.
Inalaala
ang ating mga lolo, silang gumulong ang mga ulo,
silang mga biktima ng digma.
Anung lagim ang tatangisan pa ng luha?

Sa harap ng mapupulang handa
nagnasa tayong magpatalun-talon
sa bawat himaymay
ng buhay.
Inumpisahan sa pait ng pag-ibig,
mga hinanakit sa takbo ng daigdig,
sikdo ng mga nagsasalimbayang libido
na humantong sa tugmaang labu-labo.
Kumusta ang tipaklong tuwing may hilakbot ang panahon?

Hindi tayo mangingiming halughugin ang ligaya.
Sa simpleng huntahan
ng luha at tuwa,
tulad ng tipaklong sa parang at damuhan,
wala tayong pinipiling lapagan
ng malilikot nating diwa't isipan.
Sinong mangangahas na pumatay ng tipaklong
ang hindi makukulong sa karsel ng alaala?

Ang mga tibok
na nilagom ng sakit
sa pusok ng mga Ebang
tumikim at titikim
ng iba pang mansanas,
mga tipaklong ang magpupuno ng kulang.
Hindi ba't paglimot ang sagot sa mahabang proseso ng lungkot?


*kay Jack, Edem at Jude