Wala Tayong Pag-aari

Nararapat nang iwan
lahat ng ating bagahe
'pagka't ang paglalakbay
na ito'y walang kasukdulan
nagiging marahas, mapanganib
sa bawat yugto.

Kailangan
nang mag-iwan ng bagahe,
ilapag ang mga tangan ng bisig,
ang mga kipkip sa kili-kili'y marapat nang ihele
ng lupa, ang mga dalahin--
hayaang isabit sa sanga ng punong naghahanap ng kausap,
ang mga sukbit ng balikat--
bigyan ng pagkakataong ariin ng iba:
ang atin ay sa kanila,
silang mahahanap ang iiwan nating bakas.

Tinutunton natin
ang laya ng hinaharap,
ang mga bagaheng iiwan--
iniwan hindi dahil sa bigat o sagabal sa bilis ng lakad
o liksi ng galaw,
iiwan sila
upang maging bahagi ng nakaraan,
sila'y hindi ari ng ating sarili
at sila'y angkin ng lipas.

Walang aangkinin ang ating lipas
at ang sarili nati'y walang aariin.

May mga bagaheng 'di na nararapat pang ihatid
at isama sa paglalakbay.
'Pagka't wala tayong pag-aari,
'pagka't tayo ang pag-aari
ng lipas,
ngayon at bukas.