nagtatalik ang pawis sa mga dibdib
nating pinagod ng pusok, liblib
ang sulok ng ating mundo sa maingay
na takbo ng sibilisasyon.
panatag tayo sa isa't isa, marahan tayong
lumilikha ng ating patutunguhan.
nagtatalik ang pawis sa mga dibdib,
pinakakalma tayo ng mga luhang hinugot
sa pananalig ng ating mga damdamin:
ikaw at ako, sa anumang ligalig at mga pagtatangka
ay may katiyakang tinatahak.
matapat tayong nakayakap
sa kabuuan ng ating mga kaluluwa,
kayhigpit
ngunit walang punit na gunitang iiwan
ang dalawang oras nating mundo.
bagkus
itinatanim natin sa lupa ng bukas
ang isang maalwan na ngiting
handog sa isa't isa,
na gigising tayo,
balat sa balat
sa laksang umaga
na ating pagsasaluhan
sa hinaharap.
*kay G.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento