Kinakausap Ng Inang May Tattoo Sa Kanang Braso Ang Kaniyang Sanggol

Na tatlong buwan nang umiiral sa daigdig.
Malabo pa ang aninag ng mata, ngunit tiyak nito,
Sampu ng kaniyang pandama’t pandinig, ang pait at hinagpis
Ng Inang dinisgrasya ng matandang pulis.
Pulis na ayaw sumustento sa sanggol
Na pitong buwan na namalagi sa uterus ng ina,
Premature nang salubingin ng kamay ng doktor
Na may maruming gloves at gunting na ipuputol
Sa inunan. Payat siyang sanggol, kayumanggi,
Katulad ng tsiko. Maliit ang ulo’t katawan, tila walang palag
Sa panahon. Sapo siya ng inang makuwento.
Naglalahad ng buhay na tila buhay ng maraming pang buhay.
Teleseryeng singpait ng patis ang kasadlakan, umiiral
Sa loob ng kahon at humihingang lipunan.
Tiyak, hindi kawalan ang kawalang malay ng sanggol,
Sumusulak, sa salaysay ng kaniyang ina, na sisibol
Sa kamao nitong payat na produkto ng maruming libog
Ng mundo, ang tatag ng bukas. Tiyak,
Hindi man maging ganap ang maayang bukas para sa lahat,
Itatakda ng sanggol ang makauring pagpapasya,
Sa buhay na kinatam ng disgrasya at pangungulila,
At ako ang mapapahiya, sa hawak kong supot na nilamanan
Ng mga libro, banyaga pa rin ako sa daloy ng mundo.
Iiwan ko silang bitbit lamang ang kanilang kuwento,
Walang ambag sa angat ng kanilang kasadlakan.
Iniwan ko silang kinakausap, kinakasuap ng inang
may tattoo sa kanang braso ang kaniyang sanggol.
Sa mapait na lipunan ng dyipni, nasagap ko ang kanilang istorya’t ngiti
Nang bumaba ako, nakasalubong ko’y isang amputee.